අප්පච්චි ඈත අහසේ තරුවක් උන දා ඉදං අපේ මුළු ගෙදරම පාලුවට ගිහින්... ඉස්සර සිංහල අලුත් අවුරුද්ද දවසට, ජනවාරි පළවෙනිදට මට අනිවාර්යෙන් කිරිබත් කටවල් 3ක් හම්බුනා... එකක් අප්පච්චිගෙන්... තව එකක් අම්මිගෙන්.. අනික අයියගෙන්... දැන් අම්මි විතරයි මට කිරිබත් කටක් කවන්න ඉන්නේ....අයියත් රට ගියා... එදාට දුක වැඩි කමට අම්මයි මමයි අඬනවා හොදටෝම.. මම ආසම නෑ ඒ දවස් දෙකට.. ඒ වගේම මගේ උපන් දිනේ දවසටත්...
මට මතකයි අම්මි දවසක් කිවුවා අප්පච්චිට එයාගේ උපන් දිනේට හම්බුන ලස්සනම තෑග්ග මමලු... අප්පච්චිගේ උපන් දිනේට පහු වෙනිදා තමයි මම ඉපදිලා තියෙන්නේ... මැයි 15අප්පච්චිගේ..මැයි 16 මගේ... ඉතිං දවස් දෙකක් කිරිබත් හදනවා අම්මි... මං සල්ලි එකතු කරලා පොඩි තෑග්ගක් ගෙනත් හංගලා තියල අප්පච්චිගේ උපන්දිනේ දවසේ උදේම නැගිටලා අප්පච්චිට දීල දණ ගහලා වැඳලා උම්මා එකකුත් දෙනවා... අන්න ඒ වෙලාවට අප්පච්චිගේ ඇස් ලාවට වගේ කඳුළු උනලා දිලිසෙනවා සතුටට... එදාට ඉස්කෝලේ ගිහිල්ලත් යාලුවොත් එක්ක කියවන්නේ ඒ ගැනමයි.. පුංචි කමට උනත් ඒ දවස් වල මං කරපුවා මතක් වෙද්දීත් මගේ ඇස් තෙත් වෙනවා...
අප්පච්චි නැති උනාට පස්සෙයි මං දැනගත්තේ ගමේ අයගේ හිතේ අප්පච්චිට තිබුන තැන.... සල්ලි වලින් පෝසත් නැති උනාට අප්පච්චිට තිබ්බේ මනුස්සකමින් පෝසත් හිතක්.. අදටත් මං පාරේ යද්දී ගමේ කව්රු හරි මාව දැක්කම කියන්නේ අර අපේ ප්‍රේමසිරි අයියගේ දෝණි නේද කියලා...ඊට පස්සේ කතා වෙන්නේ අප්පච්චිගේ හොදමයි.... මාව දකින ගොඩක් අය කියනවා අප්පච්චිගේ ඇස් දෙක වගේමයි, අප්පච්චිගේ හිනාව වගේමයි කියලා.... ඒ හැමදේටම වඩා මට ආඩම්බර අප්පච්චිගේ දෝණි කියනකොට... කවදාවත් ගමේ කොල්ලෙක් වත් මට විහිළුවක් කරලා නෑ... අම්මියි මමයි මේ ගෙදර තට්ට තනියම ඉදලත් කුරා කුඹික්ගෙන් වත් කරදරයක් නැතුව අදටත් මේ ගමේ ඉන්න පුළුවන් උනෙත් අප්පච්චි හින්දයි..
අප්පච්චි තමයි මගේ ලෝකේ පළවෙනි වීරයා... ඒ වගේම පළවෙනි ආදරයත්...
උපදින හැම භවයකම අප්පච්චිගේ දෝණි වෙලාම ඉපදෙන්න කියලයි මං ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ... අප්පච්චි නැතුව ගොඩාක් පාලුයි.... මං පොරොන්දු වෙනවා අප්පච්චිගේ දෝණි කියලා හැමෝටම ආඩම්බරෙන් කියන්න පුළුවන් විදියට හොද කෙනෙක් වෙනවා කියාලා..
.jpg)
