අහස සේ නුඹ අනන්තයි....

Saturday, March 28, 2015

සංසාර පුරුද්දද මේ හමුවීමේ අරුමේ... හිමි නොවෙනා බව දැනුනත්.. වෙන්වීමක් නොමැති....





අහඹු හමුවීමක්....? නැහැ... 
දෛවය...? මන්දා.... 
සංසාර පුරුද්දක්...? අහ් ඔව්... වෙන්න ඇති... 
හම්ම්ම්.... 
කොහොම හරි වේවා අපි හමුවුණා.... ඒ වගේම අපිට අපි අහිමි වුණා.... 
ඒත්... මගේ හිතට වදදෙනවා එකමෙක දෙයක්.... හැම මොහොතකම හැම තත්පරයකම....
අදටත් මම හිතනවා... හැමදේම පැත්තකට දාලා හිතනවා.... 


කවුද ඔයා...? 

ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට මම කවුද කියල මං දැක්කා ඔයා තුළින්.... 


හැමදාම ඔෆිස් ගිහිල්ලත් මං කල්පනා කලේ ඔයත් එක්ක කතා කරපු ඒවා ගැන... සමහර වෙලාවට මට ඉබේම හිනා යනවා... ටිකකින් ආයෙත් මූඩ් එක වෙනස් කරගෙන හෙමීට වටපිට බැලුවේ කවුරු හරි දැක්කද දන්නෙත් නෑ කියල හිතිල... චතුරි අක්කා එහෙම දැක්ක නම් සෑහෙන්න දවසකට මාව අල්ලගෙන බයිට් කරයි ආයේ දෙක්ක නෑ.... පිස්සී... මම මටම කියාගෙන අයෙත් වැඩ පටන් ගන්නවා... පැයක් යන්න කලින් ආයෙත් ඔයා හිතේ හොල්මන් කරනවා... හරි දඟයෙක් මේ කොල්ලා නම් මට ඉන්න දෙන්නෙම නැති හැටි... හිත කියනවා... හිත මෙහෙම බොරුවට නෝක්කාඩු කිව්වට ආසයි කියල මං දන්නවා... ඉතිං කලින්ම ෂෝට් ලීව් දාලා මං ඔෆිස් එකෙන් පනිනවා... ගෙදර ආව රටක් රාජ්ජයක් දිනුවා වගේ... ‍එවෙලේම ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක් ආවා ඔයා බිසී කියලා.... මදෑ ඇදගෙන නෑවා... එහෙම හිතාගෙන මූණත් එල්ලගෙන නවල් එකක් කියවන්න පටන් ගත්ත ඇඳට පැනලා.... පොත දිහා බලන් හිටියට අකුරු නිකන් පාවෙනවා වගේ... ඇස් පොත උඩ උනාට හිත ඔයා ළඟ.... මොන පොත් බැලිල්ලක්ද ඉතිං.... පොත පැත්තකට දාල නිදාගන්න හැදුවා... හයියෝ මොන වදයක්ද මේක.... ඇයි මං මෙච්චරටම එයා ගැන හිතන්නේ... තමුසෙට පිස්සුද... මං මටම කෑගැහුවා හිතින්....


"මං ඔයාගේ බ්ලොග් එක කියවනවා... ඒවා කොච්චර කියෙව්වත් ආපහු කියවන්න හිතෙනවා... ඒ කියවන හැම වෙලේම මට ඉරිසියා හිතෙනවා... ඒ ඉන්න තැන් වල අනේ මට ඉන්න තිබුනා නම් කියලා... මං ගැනත් ඒ වගේ දවසක කෙනෙක්ට ඉරිසියා හිතෙනවා නම් කියලා... මම අතරමං වෙලා වගේ මට දැන් දැනෙන්නේ... මොකක් කරන්නද මට තේරෙන්නෑ... හරිම හිස් බවක් මට දැනෙනවා... " දවසක් ඔෆිස් ඇරිලා හවස ගෙදර ඇවිත් බලද්දී මේ දිග මැසේජ් එක එවල තිබ්බා ඔයා... ඇත්තටම මට ඔයා ගැනම ලියන්න ඉරිසියා කරන්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා... ඔන්න දැන් ඔයා ආස කරපු විදියටම මං ඔයා ගැන ලියන්නත් පටන් ගත්තා.... 



දන්නවද අවංකවම  මම ගොඩාක්  කැමතියි ඔයාට... ඔය සරල කමට....  අවංක කමට... හැම දෙයක් ගැනම හොඳට තේරුම් අරන් ඉන්න එකට... ඔය ආදරණීය බවට මම ගොඩක් කැමතියි... ඊටත් වඩා කැමතියි මං ගැන හැම වෙලේම හොයල බලන එකට... ඔයා මහ පර්වතයක් වගේ, ඒ පාමුල මං චූටි මැටි ගුලියක් වගේ... හුළඟට පවා හෙලවෙන... ඔයාට තරම් හිත හයිය නැති උනත්, ඔයා මාත්තෙක්ක ඉද්දී මාත් හැමදාමත් Strong තමයි... මහ ගොඩක් කියල හීන, බලාපොරොත්තු නැති මගේ ජීවිතේට මේ ටිකත් මහමෙරක් තරම් වටිනවා...



එදා පන්සලේදී ඔයත් එක්ක පිච්ච මල් පූජා කරල, බෝධියේ වට හතක්ම ගිහින් වෙව්ලන ඇඟිලි වලින් වැඳගෙන ඇස් වල කඳුළු පුරෝගෙන මං එකම එක දෙයයි පැතුවේ.... මේ සැනසීම මට හැමදාටමත් දෙන්න දෙවියනේ කියලා... දෙවියන්ටත් අපි ගැන ඉරිසියා හිතිලද කොහෙද ඒ ඉල්ලීම නැත්තටම නැති කරල දැම්මනේ... දුකයි... මහ ගොඩක් දුකයි... මට නැති උනේ ඔයාව විතරක් නෙමෙයි... මාවත්... කාලෙකට පස්සේ ආසවෙන් ජීවිතේ ගැන හිතන්න පටන් ගත්තා විතරයි හැමදේම මොහොතකින් වෙනස්උන එක දරාගන්න හරි අමාරුයි.... ඔහොම දුක් වෙවී ඉද්දී...  "ජීවිතේ හැමදේම දිහා සුබවාදී විදියට බලන්න නංගී" ටාර් ගාල මතක් උනේ ඔයාගෙ ඒ වචන ටික... පුදුමයි... ඉබේම හිත සැටිස් උනා.... 

දයාබර Vish... වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ඔයා සැබෑම වින්දනයක්... පුදුමාකාර සැනසීමක්... ඔයා ආසා කරපු විදියට මට ඔයාගේ ජීවිතේ වෙන්න බැරි උනත්... ඔයාගේ ආදරණීය වයිෆ් වෙන්න බැරි උනත්... මොන බැඳීමකින් හරි හැමදාමත් මං ඔයත් එක්ක ඉන්නවා... දුරින් හරි... ඒක මගේ පොරොන්දුවක්... 



අතීතය සිහිනයක් පමණයි 
හැබෑ සුවඳක් නෑ.. 
එදා සෙනෙහෙන් නොබැඳුනා නම්
මෙදා වියෝවක් නෑ... 

තැනූ මංදිර බිඳී වැ‍ටුනත් 
නෙතේ කඳුලක් නෑ .. 
සිනහ වෙන්නට වරම් නොලදත් 
සිතේ කිළුටක් නෑ..

අතීතය සිහිනයක් පමණයි....

සොබා දහමට නොවන අවනත
ලොවේ කිසිවක් නෑ
ලොවේ පැරදුම මිසක කිසිදා
ලැබූ දිනුමක් නෑ....






Wednesday, March 11, 2015

මං කැමති නෑ අඬන්න.... ඒත්......


අකාලයේ මියැදුණු මගේ කුළුදුල් සිහිනය....




You are my everything…. Forever & ever…...

හිත පතුලෙම ගැඹුරුම තැනක නිදන් වෙලා තියෙන ආදරණීයම වචන ටිකක්....  මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය....  අකාලයේ මියැදුණු මගේ කුළුදුල් සිහිනය....  ඊයෙත් අදත් හෙටත් හැමදාටමත් ලස්සනම මතකයක් ඒක....


ඕන ප්‍රශ්නයක් උනාවේ... මට කමක් නෑ...
ඕන දෙයක් උනාවේ... මට කමක් නෑ....
ඒත්....
ඔයා ගියේ මං සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදියි කියල හිතාගෙනනේ... 
අන්න ඒ දේට මං කැමති නෑ රන්....


මගේ හිත නිර්දෝෂි කරගෙන මේ වේදනාව ආත්ම හතක් හරි විඳින්න මං කැමතියි....


Sunday, March 8, 2015

එහෙන් මෙහෙන් අකුරු අමුණලා... ගලපාගත්තා මං පුංචි වදන් ටිකක්....





සුපුරුදු ජීවිතේ සුපුරුදු දවසක් ගෙවිලා යද්දී....... එකපාරටම අවුරුදු ගානක අතීතයේ දෙයක් මතක් වෙලා මුළු හිතම තිගැස්සිලා ගියේ අහම්බෙන් වගේ..... මං ලැප් එකේ වෙලාව බැලුවා... පාන්දර 1.54යි දැන්... මෙච්චර වෙලා නවල් එකක් බල බල හිටියේ... මට ඉතිං පොතක් පත්තරයක් අතට ගත්තොත් වෙලාවක් අවේලාවක් නෑ... පොත් දහස් ගණන් අස්සේ වැඩ කළත් ඔෆිස් එකේදි පොතක් කියවන්න ෆ්‍රී වෙලාවක් හම්බෙන්නේ එහෙමත් දවසක තමයි... ඒ හින්දා මං වැඩිපුරම කරන්නේ නිවාඩු දවස් වල නෙට් එකෙන් පොත් PDF ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන බලන එක... හැබැයි ඉතිං පොතක් කියවනවා වගේ ආතල් නෑ ලැප බදාගෙන PDF වලින් පොත් කියවන්න ගියාම... එකදිගට ලැප දිහා බලන් ඉදල ඇස් කකියන්නත් ගන්නව... මාත් අතාරින්නෑ හැබැයි.... ඔහොම ඉද්දී තමා දැන් පොත් කියවිල්ල පැත්තකට දාලා බ්ලොග් එකට ආවෙ කුරුටු ගාලා යන්න කියලා... ඉදල ඉදලම මමත් බ්ලොගෙකට එන්නෙ මේ වගේ මහ පාන්දරක තමා.... අම්ම දැක්කොත් ඉතිං සොරිම තමා නිදිමරනව කියල බඩ පිරෙන්න අහලන්න පුළුවන් කැත නැතුව.... ඉස්සර නම් පෝස්ටුවක් ලියලත් ඉවර වෙලා මාතෘකාවක් හෙව්වේ පබ්ලිෂ් කරන්න... දැන් ලියන්නත් මාතෘකාවක් ඕන මට...... ලොකු වෙනසක් තියෙනවා දැන් එදා හිටපු මමයි අද ඉන්න මමයි අතර.... හම්මේහ්...... ලොකු පිම්මක් ඒකත්.... 

හප්පේ මදැයි මං කුරුටු ගාල තියෙන තරමක්... මේවායේ අගක් මුලක් මටවත් හොයාගන්න බෑ දැන්.... :D හැබෑට මං මේ මොනාද ලියන්නේ.... මොනා කුරුටු ගෑවත් මේ අකුරක් පාසාම මගේ ජීවිතේ ගැන ලියවිලා තියෙනවා කියලා නම් කියතෑකි... කෙටියෙන් කිව්වොත් මේක තමා මගේ ඩයරිය... හැබැයි මේ ඩයරිය නම් ඕන කෙනෙකුට කියවන්න අවසරය තියෙනව... මතක ඇති කාලෙක ඉදන් මං සතුටටත් ලිව්වා... දුකටත් ලිව්වා.... හිතට එන හැම විකාරයක්ම ලියන්නත් පුරුදු වෙලා හිටියා කවි නිසදැස් වලින්... වැඩ වැඩි උනාම ඒ පුරුද්ද අඩු උනා.... මොන ප්‍රශ්නයක් ආවත් හැමදේම වෙන්නේ හොඳට කියලා ටාර් ගාලා හිත හදාගත්තෑකි දැන් නම්..... 

මං අත්දැකීමෙන් තේරුම් ගත්ත දෙයක් තමයි දුක් විඳින තරමට, වැටී වැටී නැගිටින තරමට හිත හයිය වෙනවා පුදුමාකාර විදියට.... පඩි සියයක් තියෙන පඩිපෙළක පඩි පනහක් අමාරුවෙන් හරි නැගලා නැගල, පඩිපෙළ මැදට ආවම හිතට ගැම්මක් එනවා මෙච්චර දුර ආව නම් මට ඉහළටම නගින්න බැරි නෑ කියල.... වෙලාවකට ප්‍රශ්න වල හිරවෙලා හිතින් වැටුනම අඬ අඬ ඉන්නවා කිසි දෙයක් හිතාගන්න බැරුව.... පස්සේ තමන්ටම තේරෙනවා අඬලා වැඩක් නෑ කියලා... කඳුළු පිහිදාගෙන නැගිටිනවා ආපහු..... ඇත්තටම ජීවිතේ මෙහෙමයි, මේ වගෙයි කියල පණ්ඩිතයා වගේ කියන්න තරම් එච්චර වයසකුත් නෑ තමා මට... ඒත් මේ අවුරුදු විසි ගානට මං අත්විඳපු දේවල් වලින් ජීවිත කාලෙටම මතක හිටින්න පාඩම් ඉගෙනගත්තා..... යකා අපි හිතන තරම් කළු නෑ අනේ..... :D

කාලයක් තිබ්බා මං බොළඳව හැසිරුන.... :p වෙලාවකට මටම හිනා යනවා ඒවා මතක් වෙද්දී... නොතේරෙන කාලේ අපි කරපු වැරදි තේරෙන කාලෙකට ආවමවත් නිවැරදි කරගන්න බැයිනම් වැඩක් නැනේ නේද..... මං මුලින් හිතුවේ මගේ ජීවිතේ මහා අවුල ජාලාවක් කියලා.... ප්‍රශ්න එනවා මිසක් ඒවට විසඳුමක් නෑ, කෙලවරක් නෑ කියලා..... දැන් මටම තේරෙනවා මමයි අවුල් ජාලාවක් කරගෙන ඉදල තියෙන්නේ කියලා.... :D ඉතිං අමාරුවෙන් හරි වෙනස් වෙලා පිළිවෙලක් කරගත්තා ටික ටික.... හැබැයි ඉතිං අා මඟ කෙටියි.... යා යුතු මඟ දුරයිනේ.... ඊයේ එක දෙයක් කියපු මං අද මෙහෙම කිව්වට හෙට තවත් විදියකට කියයි එක්කෝ...... :p ජීවිතේ ලස්සන කරගන්න එකත් අවුල් කරගන්න එකත් අපේ අතෙයි රැඳිලා තියෙන්නේ.... 

ඉතිං මං දයාබරව කියන්න කැමතියි, ජීවිතේ විඳින්න.... විඳවන්න එපා..... :)