අහස සේ නුඹ අනන්තයි....

Tuesday, February 11, 2014

ගලන ගඟකි ජිවිතේ....



ගොඩක් අය තමන්ට අහිමියි කියන දේවල් වල තමන්ගේ සතුට තියෙන්නේ කියලා හිතාගෙන ඉන්නේ... එහෙම හිතලා හිතල හිතේ හිතේ තියෙන සැනසිල්ලත් නැති කරගන්නවා... තිත්ත උනත් ඇත්ත මේකයි... ජිවිතේ අපි කවුරුවත් සර්ව සම්පුර්ණ නැහැ... 

*ඔයා සල්ලි නෑ කිය කිය දුක් වෙද්දී... සල්ලිකාරයෝ කීයෙන් කි දෙනෙක් දුක් වේවි ඉන්නවා ඇතිද සල්ලි වලට ගන්න බැරි සතුට සැනසීම ගැන හිත හිත....

*ඔයාට ලස්සන ඇඳුම් පැළඳුම් නෑ කියා කියා දුක් වෙද්දී... විළි වහගන්න රෙදි කෑල්ලක් වත් නැතුව අවුවට වේලි වේලි සීතලේ ගැහි ගැහි නිරුවතින් ඉන්න ළමයි කොච්චර ඉන්නවද...

*ආදරේ කරපු කොල්ල කෙල්ල දාල ගියා කියලා ඔයා දුක් වේවි ඉද්දි... ආදරේ කියන හැඟීම කවදාවත් අත්විඳලා නැති මන්ද බුද්ධික, ආබාධිත අය කොච්චර ඉන්නවද... 

*ජිවිතේ එපා වෙලා කියල ඔයා කන් කෙඳිරි ගගා ඉද්දි... කැන්සර් හැදිලා, වකුගඩු අමාරු හැදිලා, හදවතේ සිදුරු හැදිලා ජිවත් වෙන්න පණ අදින කීයෙන් කි දෙනෙක් ඉන්නවද... 

*බස් එකේ යද්දී හයියෙන් සින්දු දාල තියෙද්දී ඔයා හිතින් කොච්චර බැන බැන ඉන්නවා ඇතිද මිට වඩා හොඳයි බීරි උනා නම් කියලා... එත්... තමන්ගේ නම වත් අහන්න පිනක් නැතුව නිහඬ ලෝකේ ජිවත් වෙන කීයෙන් කී දෙනෙක් ඉන්නවද මේ ලෝකේ...


*දකින්න අකමැති දෙයක් දැක්කම මේ දෑස මක්කටෙයි කියාගන්නවත් ඇති ඔයා... පාට කියන්නේ මොනාද කියල වත් නාදුනන... සුදු සැරයටියේ පිහිටෙන් ජිවත් වෙන කි දෙනෙක් ඉන්නවද නේද...





දැන් හිතන්න ඔයාද එයාලද වාසනාවන්ත.. කියලා... ඔයා නේද... 
එත්... අවාසනාවන්ත උනත් එයාල අභියෝග ජයගෙන අනාගතේ හදාගන්නවා...

ජිවිතේ ඉස්සරහටම යනවා... 
අහල තියෙනවද කොහෙවත් අබාධිතයෙක් සියදිවි හානි කරගත්තා කියලා... අහල ඇති.. එත් හරිම කලාතුරකින් නේද... ඊට හරියන්න අද දවස ගානේ අතපය හොඳින් තියෙන කිසි දෙකින් අඩුවක් නැති අයම ජීවිතෙන් මුණ දෙන්න බැරුව කොච්චි වලට පැනලා, බෙල්ලේ වැල දාගෙන, මුහුදට පැනලා දිවි නහගන්නවා... තනියම නෙමේ.. හය හතර නොතේරෙන කිරි සප්පයන් එක්ක පවා... සැක් .... කොච්චර ලැජ්ජවෙන්න ඕනේ දෙයක්ද... 





ජිවිතේ කියන්නේ ගඟක් වගේ...
ගලාගෙන යද්දී ගල්පර වල හැප්පෙනවා..
මහා වැස්සට ගඟ උතුරා පිටාර ගලනවා...
තවත් කාලෙකට නියගයට අහු වෙලා වතුර හිඳෙනවා...
අපේ ජීවිතෙත් එහෙමනේ.. කාලෙකට සරුයි... කාලෙකට අන්ත අසරණ වෙනවා... ඒත්... ජීවිතෙන් පැනලා යන එකම නෙමේ විසඳුම... ඒවාට මුහුණ දෙන එකයි එකම විසඳුම...
අටලෝ දහම ගැන හිතන්න...
සොබාදහම හැඩගැහෙන්න උත්සහ කරන්න...
සතුටට විතරක් නෙමේ දුකටත් ජිවිතේ ඉඩක් දෙන්න..
ජිවත් වෙලා මේ ඉන්න ටිකේ උදව්වක් උපකාරයක් කරගෙන හිනා වෙලා සතුටින් ඉමු... 



Friday, February 7, 2014

පෑන් පැන්සල් එක්ක ඔට්ටු වෙන... තනිරුල් පොතක් ජිවිතයම මගේ...




ජීවිතෙත් හරියට තනිරුල් පොතක් වගේ... 
මුලින් ඉරි කෑලි, රවුම්, කොටු, ඉලක්කම්, අකුරු ලියනවා පැන්සලෙන් පුරුදු වෙන්න...
පස්සේ ටික ටික වචනයෙන් වචනය... වාක්‍යයෙන් වාක්‍යය... ජේදයෙන් ජේදය ලියන්න පුරුදු වෙනවා මකනයෙන් මක මක... 
එත්.. පහු වෙද්දී ඒ පොතේ පෑනෙන් ලියන්න වෙනවා...
හැබැයි පැන්සලෙන් මක මක ලිව්වා වගේ වරද්දන්න බෑ... 
පරිස්සමට ලියන්න ඕනේ කල්පනාවෙන්... 
වැරදුනා කියලා පොත පැත්තකට දාල හරියන්නෙත් නෑ ... 
වැරදි ගැන හිත හිත ඉන්නත් බෑ ...
ඒ වැරදිත් එක්ක ඉස්සරහට යන්න ඕනේ... 



*
සමහරු ලියද්දි වැරදුනා කියලා මුළු පොතම පැත්තකට දානවා... (දිවි නහගන්නවා)
*
සමහරු පොත ලස්සනට ලියාගෙන යනවා... (ජිවිතේ ඉස්සරහට යනවා)
*
සමහරු පොතට ලස්සන පිටකවරයක් දාගෙන පිටින් විතරක් ලස්සන කරගෙන ඉන්නවා... ඒත් ඇතුලෙන් හිස්... (එලොවත් නෑ මෙලොවත් නෑ)
*
සමහරු පිටිනුයි අතුලෙනුයි දෙකම ලස්සනට තියාගෙන ඉන්නවා.... (ආදර්ශමත් ජිවිතයක්)



ඒ අතරේ මම....
...........>>>>>>>>



පොතත් අතේ තියාගෙන... පෑනත් අතේ තියාගෙන...
ලියන්නේ මොනාද.. කොතනින්ද පටන් ගන්නේ කියලා...
කල්පනා කර කර ඉන්නවා...
  


හැපුයි... :( :( :(